-
"...ik heb niet zo’n heel groot ego..."
-“Ik ben in 1954 geboren in Virginia. We verhuisden telkens dwars door heel de Verenigde Staten heen als mijn vader weer een nieuwe job had gevonden waar hij meer mee verdiende. Dat gebeurde zo om de twee jaar”.
-
“Mijn opa runde een bezinestation. Zijn vrouw speelde country & westernsongs op haar viool. Mijn vader was dirigent. Zijn opa ook. Zelf heb ik nooit dirigent willen worden. Ik heb niet zo’n heel groot ego”.
-
“Mijn moeder was lerares Engels, Spaans en toneel. En zij speelde klarinet. Bij ons thuis klonk er van vroeg tot laat muziek. Het sprak vanzelf dat ik naar de muziekschool ging en ook later op de high school koos voor de muziek. Ik raakte al van jongs af aan vertrouwd met de Amerikaanse baritonhoorn. Die is het best te vergelijken met een eufonium”.
-
“Als lid van schoolbands heb ik vaak onder mijn vader gespeeld. Mij hield hij altijd extra in de gaten. Ik mocht geen noot fout spelen van hem”.
-
“Mijn vader was ouderwets streng en gedisciplineerd. Hij kwam duidelijk voor zijn mening uit en wilde altijd weten waar we uithingen. Als hij zei dat we ‘s avond voor tienen thuis moesten zijn, dan hield hij ons daaraan. En niets doen, daar hield hij niet van. Mijn twee broers en mijn zus waren, net als ik, dus altijd wel ergens mee bezig”.
-
“Dat strenge van hem heb ik ook nog wel een beetje in me. Zo vind ik bijvoorbeeld dat het tijdens repetities in de regel stil moet zijn. Je kan af en toe best wel even iets tegen elkaar zeggen, maar daar mag het van mij ook bij blijven”.
-
-
“Ademen ging mij nooit makkelijk af. Ik heb lang gedacht dat ik astmatisch was. Pas later kwam ik erachter kwam dat ik een erfelijke ziekte had. Die heet officieel alpha-1-antitrypsine-deficiëntie en zit bij mij op mijn longen”. -
“Een gezond mens heeft daar twee soorten enyzmen: één die de longen proper maakt en een ander die dat stopzet als er genoeg gereinigd is. Die tweede ontbreekt bij mij. Mijn longen reinigen dus aan één stuk door. Daar verslijten ze versneld van. En op den duur gaan ze daaraan kapot. Dan wacht longemfyseem”.
-
“Mijn zus leed aan dezelfde kwaal. Zij overleed binnen een paar weken nadat ze een acute aanval had”.
-
"...muzikant bij het Amerikaanse leger..."
-“Op mijn 22ste werd ik muzikant bij het Amerikaanse leger. Daar heb ik ook de fagot nog onder de knie leren krijgen”.
-
“Ik speelde bij de 2de Tankdivisie in Texas, zat bij de 5de Infanterie in Louisiana, ging met de 2de Infanterie naar Korea, werd gestationeerd op het hoofdkwartier van het 6de leger in San Fransisco en daarna bij de 3de Tankdivisie in Frankfurt aan de Main”.
-
“Daar leerde ik op mijn 31ste Conny kennen. Zij werkte daar in een restaurant. Eerst wilde ze niet met me praten. Zei later dat ze dacht: daar heb je weer zo’n Amerikaan. Maar ik hield aan. Drie jaar later zijn we getrouwd”.
-
“Op mijn 37ste ging ik als landmachtmuzikant mee naar de eerste Golfoorlog. Om te manschappen op te peppen en te entertainen. Met patriottistische muziek en marsen maar ook met pop -en rocknummers. De rest van de tijd werd ik ingezet om onze voorraden te bewaken”.
-
-
“We waren gelegerd op de grens van Irak en Saoedië-Arabie. Door al het woestijnzand in de lucht en de rook van oliebranden speelde mijn ziekte erg op en kreeg ik van die puff-apparaten aangereikt. Soms kon ik geen stap meer lopen. Op den duur had ik voortdurend last met ademhalen”.-
“Bij het Amerikaanse leger moet je stoppen als je longcapaciteit nog maar 40% is van wat voor je leeftijd gebruikelijk is. Die van mij daalde in die tijd tot onder die grens. Dus werd ik afgekeurd”.
-
“Ik heb van alles ondernomen om toch maar bij het leger te mogen blijven. Maar een arts hield dat tegen. Hij zei: dat wordt je dood en dat wil ik niet voor mijn verantwoording nemen”.
-
”...sommige muziek kon ik niet meer verdragen...”
-“Ik was zo teleurgesteld dat ik het leger moest verlaten, dat ik ook geestelijk danig van slag raakte. Sommige klassieke muziek kon ik gewoon niet meer verdragen”.
-
“Op mijn 40ste zocht ik mijn vader op in de bergen van Colorado. Die was toen ernstig ziek. Daar kreeg ik het zo benauwd dat ik een paar dagen werd opgenomen in het ziekenhuis. Hier kreeg ik voor het eerst extra zuurstof toegediend".
-
“Na mijn ontslag uit het leger zijn Conny en ik hier in Hamont neergestreken. Mijn longcapaciteit bleek op een gegeven moment nog maar 17% van wat ie moest zijn".
-
"Werd er bij ons op de eerste etage een zuurstofmachine geplaatst. Met lange buizen los door het hele huis. Zodat ik overal zuurstof kon bijtanken op het moment dat mijn nood hoog werd. Toentertijd kreeg ik wel zoiets van: zo is het leven niet veel meer waard”.
-
-
“Afgelopen vrijdag was het precies 10 jaar geleden dat ik in Leuven tijdens één operatie 2 transplantatielongen kreeg. Dat heb ik in de parochiezaal in Achel-Statie gevierd. Daar heb ik de hele fanfare Kempenbloei voor uitgenodigd. Die kon ik kennis laten maken met een paar van mijn beste Amerikaanse vrienden”.-
“Na die longtransplantaties lag ik 5 dagen in coma als gevolg van een vocht-embolie. Nadat ik weer een beetje overeind begon te krabbelen, vroeg ik aan de kinesitherapeut hoe hij het zou vinden als ik weer op mijn instrumenten ging blazen. Dat leek hem geen slecht idee. Binnen een paar maanden had ik mijn conditie met behulp van mijn eufonium weer helemaal opgepept”.
-
“De fagot liet ik liggen. Die heeft zo’n smal mondstuk, dat je de lucht daar veel harder doorheen moet persen. Hoe dan ook: dankzij het blazen op mijn eufonium houden mijn nieuwe longen zich uitstekend. Op dit moment ligt mijn longcapaciteit op 150% van wat bij mijn leeftijd hoort”.
-
“Ik pakte mijn muzikale draad weer echt op door eerst bij de harmonie van Hamont te gaan en daarna bij die van Budel-Schoot. Ook ging ik in de leer bij Renato Meli. Hem vroeg ik na verloop van tijd of ik een kans maakte om bij Kempenbloei te komen. Hij introduceerde me daar in 2006".
-
“Ik heb nooit willen weten van wie ik mijn nieuwe longen heb gekregen. Daar heb ik zo mijn eigen gedachten over en die hou ik liever voor me. Maar ik beschouw ze vooral als een geschenk van God”.
-
-
“Dat ik tot Kempenbloei werd toegelaten, beschouw ik als een tweede godsgeschenk. In Californië heb je een vallei waar de groenten beter gedijen dan waar ook. Ik zie dat als God’s beste groententuin. En binnen Kempenbloei lacht de God van de muziek me voortdurend toe. Voor mij is Achel gewoon God’s beste muziektuin”. -
“Ik geloof niet in toeval. Het heeft zo moeten zijn, dat ik na al mijn omzwervingen over de wereld uitgerekend hier en op dit punt terecht ben mogen komen”.
-
“Binnen Kempenbloei werd ik van meet af aan ontvangen alsof ik een familielid was. Ik geniet nog steeds met volle teugen van de ongelofelijke sfeer binnen deze fanfare. Daar heerst geen spat jaloezie. Van Renato begreep ik, dat dit van oudsher een kenmerk van Kempenbloei was”.
-
“De sfeer in Achel verschilt in elk geval dag en nacht van dat wat ik bij de legerbands gewend was. Daar bleef iedereen veel meer op z’n eigen en deed ieder zijn verplichte ding”.
-
-
“Ik voel mij hier nu meer dan herboren. Ik leef hier nu al in de hemel. Ik zal je ook zeggen waarom. Als lid van al die Amerikaanse legerbands heb ik voor mensen van koninklijke bloede, presidenten, premiers en nog allerlei andere soorten hoogwaardigheidsbekleders gespeeld. Vaak onder leiding van grote Amerikaanse dirigenten. Zoals Frederick Fennell en William Donald Revelli”.-
“Ivan Meylemans is nu al minstens even groot als die twee. En ik zie hoe hij zich alsmaar alsmaar verder ontwikkelt. Neem nu bijvoorbeeld wat hij met de acteur Hubert Damen op stapel zet. Dat is toch ronduit fantastisch!?”
-
"...de beste dirigent die ik ooit heb gehad..."
-“Kort en goed: Ivan is beste dirigent die ik ooit heb gehad. En neem van mij nu maar aan: Ivan Meylemans groeit nog uit tot Bernstein-formaat. Met hem beleef ik nu al de hoogtepunten van mijn muzikale leven”.
-
“Daarvoor moet ik wel minimaal 2 uur per dag studeren. Naast de partituren voor Kempenbloei oefen ik toonladders en études. Ik heb dat nodig, moet harder werken dan anderen. Ik ben ook bang om niet goed genoeg te spelen”.
-
“Maar ik geniet nu hartstochtelijk van het leven. Ik heb een tweede kans gehad. Ik besef dat ik echt ergens doorheen ben gegaan. Ik ben vervuld van een intense dankbaarheid. Allereerst naar Conny toe. Voor de zorgzame manier waarop zij aan mijn zijde bleef staan toen ik door mijn diepste dal heen moest. Tegenwoordig zegt ze wel eens: muziek is volgens mij je eerste liefde”.
-
”...ik wilde ik niet meer van het podium af...”
-“Maar ook voel ik me door en door dankbaar naar de donor van mijn longen toe en naar de professoren en de verpleging die me er weer bovenop hebben gehaald. Sinds die transplantatie zie ik de wereld anders, probeer ik het kaf meer van het koren te scheiden”.
-
“Ik ben niet alleen herboren: ik zit al in de hemel. Na afloop van ons optreden op het WMC in Kerkrade wilde ik niet meer van dat podium af. Had ik zoiets van: als ik hier nu sterf, is het goed”.
© 26 februari 2011, rob kuil, vofpzb
-
-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten